Rozdział 8

"Strach. Dziwne decyzje"

1.

Spoglądałem na kobietę w moich objęciach, która oddychała miarowo. Zupełnie nie spodziewałem się tego co zrobiła, na co się odważyła. Wczesnym rankiem stała rozbita w moich drzwiach ze łzami w oczach, a nim się zorientowałem szliśmy objęci w stronę mojej sypialni.  Wskoczyła na mnie, a ja trzymałem ją w silnym uścisku za biodra i tyłek. Całowaliśmy się łapczywie, nie mogąc złapać tchu. Reszta według mnie tak szybko się rozwinęła, że żadne z nas nie było w stanie się opanować, czy powstrzymać. Nie protestowałem, jej jedwabista skóra, miękkie usta, słodkie jęki oderwały mnie od tego pomysłu. Jestem mężczyzną potrzebuję bliskości kobiety, jej ciepła. Sakura była w tym momencie idealna. Była tym czego ostatnio pragnąłem, stawała się moją obsesją. Sama tego chciała, sama zrobiła krok. Wręcz mogę rzec, że to ona mnie zaciągnęła do łóżka i wykorzystała. Gładziłem obecnie jej plecy opuszkami palców i wsłuchiwałem się w jej rytmiczny oddech. Uśmiechałem się pod nosem, mimo że wiedziałem, iż czas zaczyna pędzić coraz szybciej. Na zegarku jest prawie siódma rano – nie przejmowałem się tym zbytnio. Półmrok w pokoju, kobieta obok i cisza mi to wszystko wynagradzały. Wciągałem w nozdrza jej słodki zapach, który wypełniał swoją słodyczą ten ponury pokój. Przyglądałem się różowowłosej kobiecie, gdy nagle poruszyła się na mojej klatce piersiowej niespokojnie. Pościel zsunęła się z niej ukazując jej nagie biodra, które jeszcze bardziej podsyciły mój niezaspokojony apetyt na jej ciało. Szmaragdowe oczy spojrzały na mnie ospale. Zniżyłem się do malinowych ust by je pocałować. Na początku delikatnie, ale potem coraz agresywniej. Skoro wcześniej jej się podobało, teraz też musi. Jęknęła w moje usta, a moja ręka zsunęła się na jej zgrabny pośladek. Jej skóra delikatna i rozgrzana paliła moje zmysły. Nagle poczułem jak dłonie Sakury naciskają na moją klatkę piersiową. Odepchnęła mnie. Nim się spostrzegłem wstała i zaczęła się ubierać. Leżałem na łóżku zdezorientowany, nim udało jej się wybiec z sypialni z butami w ręku, złapałem za przegub jej dłoni i ścisnąłem, tak aby nie zdołała mi uciec. Jednak zbyt mocno, gdyż do moich uszu dobiegł jej cichy syk bólu.

-O co chodzi? – wręcz warknąłem zirytowany jej zachowaniem. Najpierw wtargnęła do mojego mieszkania, szukała namiętności i sama ją dawała. Zachowywała się jak kocica a teraz udaję spłoszoną sarnę. Spojrzała w bok nieśmiale, a następnie przeprosiła bezgłośnie u granic płaczu. Spojrzałam w tę samą stronę co ona. Zauważyłem na pościeli plamę. Ale w przyciemnionym pokoju i na granatowej poszwie nie wiele było widać. Złapałem za kraniec kołdry i ukazała mi się jasnoróżowa plama na białej pościeli. Wzmocniłem ucisk na przegubie jej dłoni, zapewne sprawiając jej tym ból. Poczułem jak stara się mi wyrwać. Moje oczy zwęziły się, a w głowie kotłowały myśli. 

-Byłaś dziewicą? – zapytałem chłodno. Jednak Sakura z przestrachem w oczach wyrwała mi się i jedyne co doszło do moich uszu to trzaśnięcie drzwiami.  Opadłem na poduszki, starając się uspokoić wściekłość na siebie i na nią.  Mogłem to zauważyć, ale nawet nie ruszyłem się z łóżka. Obecnie miałem ważniejsze sprawy na głowie, ona poczeka. Wiem gdzie mieszka, kiedy ma wolny czas. Niech się teraz śpieszy na te swoje wykłady, jeśli będę miał czas porozmawiam z nią wieczorem.  Przemyślałem plan raz jeszcze i ruszyłem pod zimny prysznic, który musiał przynieść ukojenie by nie dać się wyprowadzić z równowagi.  Chociaż tak naprawdę ta kobieta już dawno obudziła we mnie sprzeczne emocje, to i tak nadal jej pragnąłem. Po dzisiaj jeszcze bardziej, niż wcześniej. 

2.

W przerwie na lunch, po ciężkiej sprawie sądowej, którą udało mi się wygrać – wsiadłem w samochód. Nie udawałem już nawet przed sobą dokąd zamierzam jechać. Odpiąłem guziki od marynarki, rozsiadłem się wygodnie i ruszyłem w stronę szpitala. Wiedziałem, że Sakura ma tutaj teraz być. Objechałem więc szpital, stanąłem tam, gdzie wcześniej ją widziałem z jakąś kobietą na przerwie. Miałem racje siedziała sama, ale nie jadła. Spoglądała w niebo bez zainteresowania i wzdychała. Przyjrzałem się jej twarzy, na tyle na ile było to możliwe z tej odległości. Siedziała na ławce, obok której rosły dęby, plac ten miał kształt koła i znajdował się przed głównym wejściem do szpitala. Gdzieniegdzie dostrzec można zakwitnięte lub już przekwitnięte drzewa wiśni mamiące przechodniów swoimi soczystymi kolorami.  Na środku siedziała ona, piękna różowowłosa kobieta. Twarz bez wyrazu, nie dostrzegłem śladu łez, nie podciągała nosa, nie wyglądała też aby użalała się nad sobą. Chciałem wysiąść z auta, podejść do niej. Chciałam podejść, podnieść ją za ramiona, strzelić jej w twarz, potrząsnąć i zapytać co wyprawia. Wziąłem głęboki oddech by się uspokoić, odrzucić te kuriozalne myśli z głowy. Wyplewić tę agresję z siebie już w zarodku. Jednak to nie było takie proste, jakby mogło się zdawać. Uspokoiłem się, odrzuciłem chęć by do niej podejść.  Odjechałem spod tego okropnego miejsca, które przyprawiało mnie o mdłości dzisiejszego popołudnia. Nie oglądałem się za siebie, wiedziałem że albo ona przyjdzie do mnie, albo ja ją dorwę. 

3.

Uczelnia, szpital, uczelnia, szpital – i tak w kółko. Udało mi się tak pociągnąć prawie miesiąc. Unikałam Ino, swojego odbicia w lustrze, znajomych Kiby, samego Kiby, który ku mej rozpaczy pojawiał się w akademiku coraz częściej, aż w końcu nie ma dnia bym się na niego nie natknęła. Na szczęście wiecznie gdzieś się spieszę – krzyknę „cześć” zdawkowo i umykam czym prędzej.  Wszystko to robię by nie usłyszeć pytania „Co tam u Sasuke”. Sasuke, nie wiem co mną wtedy kierowało, ale na samą myśl robię się purpurowa na twarzy. Nie brzydzę się tego występku, ale wstydzę. Umysł mój pochłonęła otchłań żądzy i głupoty. Zachowałam się nieracjonalnie, niepodobnie do siebie. Zachłysnęłam się chłodnym powietrzem. Piątkowy wieczór zamiast w pubie, czy na dyskotece spędzam biegając po parku niedaleko lasu, a zbyt daleko akademika bym mogła tam dojść. Usiadłam na ławce i schowałam głowę między nogi. Oddech miałam płytki i świszczący. Jakbym biegała mile, a nie kilometry. Jednak nawet ten wyczerpujący bieg nie odsunął posępnych myśli na bok. Spojrzałam w pochmurne niebo, śpiew ptaków dawno ucichł, a jaskółki latały niewiele powyżej korony drzew. Powietrze było gęste i gorące, miałam wrażenie, że można je pociąć. Otarłam pot z czoła i strzepnęłam rękę. Nogi miałam jak z waty, a powrót do akademika niezbyt mi się podobał. Była ledwo godzina 20 wieczorem. Zbyt szybko, Ino mogła by mnie jeszcze wybłagać bym z nimi wyszła, a podsłuchałam, że wychodzą gdzieś ze znajomymi Kiby. Zapewne z Sasuke... Spojrzałam w niebo po raz enty, a w głowie powiedziałam sobie, że jeszcze jeden czy dwa takie tygodnie nie zaszkodzą. Wstałam z ławki, gdy nagle mocny baryton dotarł do moich uszu. Ciało przeszły ciarki, zesztywniałam.

-Po tylu latach nie spodziewałem się ciebie spotkać, Sakura – moje serce zabiło mocniej. Przestraszyłam się, bałam się odwrócić. Gdy to uczyniłam nie dowierzałam temu co widziały moje oczy. 

4.

Zgodziłem się na ten wypad do restauracji z jednego powodu: jej. Liczyłem, że w końcu ją zobaczę. Dzwoniłem, pisałem ale wszystko to pozostawało bez jakiegokolwiek odzewu z jej strony. Gdy widziałem się z Kibą ten mówił, że nawet do Ino się nie odzywa, że wiecznie jest zabiegana i ledwo idzie z nią wymienić zwroty grzecznościowe. Ponoć ta cała Yamanaka odchodzi od zmysłów co dzieję się z Haruno, ale ta do niej też nie dzwoni. Gdy była u niej w pokoju jej telefon leżał rozładowany na biurku, a jej współlokatorka mówi, że jest tak od kilku dni. Sakura nawet nie zaprząta sobie nim głowy, ani nami. Irytowało mnie to, ta kobieta wyprowadzała mnie z równowagi. Wzbudzała we mnie niespożyte pokłady agresji i żądzy. Zacisnąłem palce, ale szybko je wyprostowałem, rozluźniłem. Poprawiłem skórzaną kurtkę i ruszyłem w stronę restauracji, gdzie podejrzewałem że już wszyscy są. Prawie wszyscy. 

-Może ona nas unika, bo Sasuke jej zalazł za skórę? – dowcipkował Inuzuka lekko podpity. Towarzystwo znalazło temat do żartów, więc się go trzymało, a po alkoholu dwa razy mocniej im to szło. Siedziałem już z niemałym grymasem niezadowolenia na twarzy. Nagle na ramieniu poczułem delikatną damską dłoń, spojrzałem w tym kierunku. Nade mną stała Yamanaka  i uśmiechała się ciepło, przyjacielsko. Jakby odgadła moje myśli, ale nic w tym trudnego nie było. Byłem otwartą księgą dla ludzi, którzy potrafią używać wzroku.

-Nie martw się, też mnie denerwuje  gdy tak się zachowuje, ale jeśli masz wobec niej jakieś poważniejsze zamiary – przerwała na chwilę – przyzwyczaj się. Zawsze tak robi jak coś ją przerasta, rzuca się w wir zapominając o kontaktach społecznych. Stara się zapomnieć o problemach – ścisnęła mój bark, wbijając weń zbyt mocno czerwone paznokcie – a potem buch! Jakby nigdy niej zachowuje się normalnie – uśmiechnęła się i usiadła Kibie na kolanach.  Spojrzałem na nią zaciekawiony. Cóż detektyw powie mi o upodobaniach, przeszłości czy planach, ale nic o charakterze. 

-Na razie – machnąłem ręką nie zwracając uwagi na ich jęki protestu. Nie miałem zamiaru pić do nieprzytomności, a widziałem że oni na pewno mieli takie zapędy dzisiaj. Wsiadłem do auto i odjechałem. Nie zważając na to, że wypiłem dwa piwa, że promile we krwi już dawno przekroczyły dozwoloną ilość przez kodeksy prawne.  Czułem, że jestem ponad prawem.

Ledwo zdążyłem wejść do domu gdy usłyszałem delikatne, nieśmiałe pukanie do drzwi. Gdy otworzyłem zauważyłem kobiecą postać okrytą ciemnością. Delikatne światło z mojego mieszkania padało na nią, ale miała czarny kaptur na głowie, a jej zgrabne nogi podkreślały legginsy do połowy łydki. Wiedziałem po co przyszła. Po chwili rzuciła się na mnie, oplotła moje biodra swoimi nogami i całowała. Stałem i pozwalałem jej się wczuć. Delikatnie zamknąłem drzwi, lewą dłonią ściskając mocno jej pośladek. Skierowałem się szybkim krokiem do ciemnej sypialni, nie zapalałem światła. Nie było ono dla mnie teraz ważne, ważne było to by ją mieć. Tu i teraz, namiętnie, delikatnie czy dziko. Bez najmniejszego znaczenia jak. Przyszła, więc zapewne cały ten czas o mnie myślała. Nawet jeśli na razie pragnęła tylko mojego ciała, nieważne. Później nie będzie mogła beze mnie żyć. Całowała agresywnie z zawziętością, jęcząc raz po raz. Niezdarnie starała odpiąć mi rozporek drżącymi dłońmi. Szybkimi, zwinnymi ruchami wyręczyłem ją w tym, ona zaś w tym czasie zdjęła z siebie bluzę. Rozłożyła się przede mną, tak że mogłem wejść między jej nogi. 

Pieściłem delikatnie jej ciało, a ona jęczała coraz głośniej. Drżała na całym ciele, w końcu oplotła moje biodra swoimi nogami. Całowałem jej usta, szyję aż doszedłem do dorodnych, pełnych piersi. Na początku pieściłem je delikatnie, ale raz po raz wkładałem w to coraz więcej siły. Widziałem, że jej się to podoba. Nikły uśmiech igrał na jej ustach kusząc mnie do dalszych poczynań, bez zahamowań.  W mojej głowie panowała pustka, spokój. Myślałem tylko o niej. Sakurze, o jej ustach, o jej piersiach, o jej gładkiej skórze, o zgrabnych długich nogach… O wszystkich walorach nie zważając na wady, których jak ślepiec nawet w blasku latarni bym teraz nie dojrzał. Bardzo szybko zostaliśmy nadzy, a nasze ciała okraszone potem stykały się ze sobą. Zacząłem wdzierać się do jej wnętrza stale całując malinowe usta. Stękała w moje usta, a ja ruch po ruchu stawałem się coraz bardziej odważny, potężny. Przyśpieszałem, to tylko kilka minut. Chciałem dać sobie uciechę, bardziej niż jej.  Bo gdy będę myślał bardziej o sobie, niż o niej wróci do mnie. Chcę tego jak nigdy, chcę ją mieć w każdym calu, w każdym aspekcie. Jej ciało, umysł, duszę. Chcę ją uzależnić od siebie, swojego dotyku, zapachu, pocałunków czy słów. 

-Sasukee.. – zajęczała zagryzając dolną wargę. Jej szmaragdowe oczy zaszły mgłą. Ruszała biodrami, gdy się zatrzymałem i przyglądałem jej zadziornie. Pragnęła więcej, dawała wyraz swojemu niezadowoleniu.  – Proszę… - jęknęła wyginając się w łuk. Zadrapała mnie w klatkę piersiową, przez co z gardła wydobył się stłumiony śmiech. Przyśpieszyłem agresywnie swoje ruchy, na co Sakura zaczęła się wić pode mną. Jej plecy wyginały się w łuk, była niczym drapieżna kotka. Było jej dobrze. Nie musiała tego mówić, jej ciało ją zdradzało. –Ja… - przerwała dysząc, starając się złapać oddech – już… - powiedziała. A w tym samym czasie ja doszedłem w jej środku. Czułem jak mięśnie jej intymnego miejsca zaciskały się na moim penisie. Była gorąca, upadłem na jej piersi. Klatka piersiowa unosiła jej się nierównomiernie. Położyłem się obok i przyciągnąłem ją do siebie. Nie protestowała.

Nie wiem ile tak leżeliśmy. Ja na plecach, a ona przytulona do mojego boku. Nie spojrzała ani razu w moją twarz. Wyczuwałem, że zaczęła się krępować. Po prostu przymknąłem powieki i drapałem jej plecy. Nigdy nie lubiłem zasypiać z łatwymi kobietami, zostawiałem je zaraz po stosunku. Jednak Sakura.. czułem, że muszę się nią zaopiekować. Czułem, że tak naprawdę w pewnym sensie już jest moja. Byłem jej pierwszym, zadbam też o to bym był ostatnim. 

5.

W pracy chodziłem podenerwowany. Na rozprawie mi to pomogło wygrać, ale teraz przy papierach rozpraszało. Ta gówniara znowu to zrobiła. Przyszła do mnie, mieliśmy zajebisty seks, a potem budzę się i jej nie ma. Nie mam pojęcia nawet kiedy zasnąłem. Ale wiem, że o czwartej nad ranem jej już nie było, a pościel była chłodna. Ta kobieta rozpalała mnie i wyprowadzała z równowagi. Ciągle, na zmianę. Zerwałem się z miejsca, wiedząc że papiery może uzupełnić moja sekretarka ruszyłem do samochodu. Dałem jeszcze polecenia podwładnej.

Gnałem przez zatłoczone ulice Tokio, na tyle na ile było to możliwe. Zatrzymałem się przed kampusem, nie zwracając na krzyki z recepcji tego przybytku. Gdy stanąłem przed drzwiami waliłem pięścią zirytowany, ale chłodna maska wciąż gościła na mojej twarzy. 

Drzwi niepewnie się otworzyły, a z pokoju wyjrzała przestraszona brunetka w dwóch kokach na głowie. Jej brązowe oczy świdrowały mnie niepewnie. Jasne! Jestem gościem w garniturze, a zachowuję się jakbym nie znał podstaw kultury. Jak widać mężczyźni w spodniach na kant to chamy. Chciałem wepchnąć się do pokoju, ale zamiast tego zachowałem swój wyraz twarzy. Obejrzałem się po białym długim korytarzy, gdzie na podłodze były obleśne kremowe kafelki i jasne drzwi prowadzące do pokoi studentów. Wziąłem głęboki wdech na uspokojenie swojego wnętrza.

-Jest Sakura?  - zapytałem chłodno. Kobieta drgnęła, ale otworzyła szerzej drzwi ukazując swój za duży i wymięty bordowe dres.

-YYY.. nie – przełknęła ślinę – nie ma, rano się spakowała i tyle ją widziałam – powiedziała brunetka. Oblizała swoje usta, jakby chciała mnie tym do czegokolwiek zachęcić. Było to obleśne, jak na kobietę nawet nie przystoi. 

-Gdzie pojechała? – warknąłem wręcz.

-Nie wiem – powiedziała niepewnie. Jeżeli zebrała jakąś odwagę na flirt w moją stronę to na pewno już ją opuściła. Nic nie odpowiedziałem. Zszedłem do pokoju Ino. Walnąłem trzy razy pięścią w drzwi. Przestało mnie obchodzić, że zda relację Kibie. Nie obchodziło mnie, że on poleci i opowie o tym naszym znajomym.  Zresztą gówno mnie oni wszyscy obchodzili.

Gdy otworzyły się drzwi niebieskie oczy zrobiły się ogromne i przyglądały się z niedowierzaniem, ale i ukrytą ciekawością.

-Ino – zacząłem bez zbędnych wstępów – gdzie pojechała Sakura? – zapytałem obserwując jej osobę. Otworzyła trochę szerzej drzwi przez co miałem wgląd na jej tandetnie urządzony pokój.  Spojrzała na mnie zdezorientowana, jakby nie do końca wiedziała o co chodzi. Przyglądałem się jej chłodno.

-Wyjechała? – zapytała piskliwym głosem. Kiwnąłem głową. – Skoro nic nie powiedziała - zamyśliła się - to pewnie do Konohy, na grób matki i ciotki – rzekła od razu, niewiele rozumiejąc z całej sytuacji. Nie pożegnałem się a odszedłem.  Znów muszę czekać aż przyjdzie. Ile będzie dane mi teraz czekać? Miesiąc, dwa? Ta kobieta nie zna litości, mam wrażenie, że jest większą manipulatorską niż ktokolwiek mógłby się spodziewać. Co gorsze, coraz mniej było mi obojętna.

6.

Stałam w ciemności. Jak najdalej w kącie. Kiwnęłam głową w podzięce za pomoc. Słyszałam jego słowa a także ton głosu. Nie miałam jednak wystarczająco sił iść i mówić co się wydarzyło między mną, a Sasuke Ino. Sama nie rozumiałam czemu tak postąpiłam.  Po dzisiejszym spotkaniu w parku czułam się rozżalona i wściekła na cały świat. Nagle poczułam, że jestem w otchłani i potrzebuję go. Nie tyle co duszy, a ciała i bliskości fizycznej. Ona jest łatwiejsza do otrzymania i dawania. Zeszłam na parter. Spojrzałam na odjeżdżające auto Sasuke i wyszłam z plecakiem na ramionach. To był czas odwiedzin. Czas rozpatrzenia wszystkich za i przeciw, a także załatwienia pewnej sprawy.

-On nie jest dla ciebie – powtarzałam sobie pod nosem. Stałam na dworcu i czekałam na swój pociąg.  Łzy kapały mimo chęci ich powstrzymania.  Ten sen wracał jak boomerang.  Miałam wrażenie, że każdy sen, a raczej wizja, miał dla mnie gorzkie zakończenie. Ale tamten ostatni… Gdy zabijają mnie poderżnięciem gardła, jak prosiaka...  Łzy kapały, ale nareszcie nadeszła wiadomość o nadjeżdżającym pociągu. 
Jeśli miłość do niego zabija mnie za każdym razem, zatem czy warto w to brnąć? Czy to ma być cena za moje szczęście? Przez 21 lat nie rozglądałam się za mężczyznami, bo się ich brzydziłam. Gdy nagle pojawił się on, miłość z innego wcielenia… Szansa na spokój choć przez chwilę?

____________________

Błędów multum: możecie dawać znać gdzie są literówki to poprawię. Rozdział nie miał żadnej korekty.
Edit: Coś tam poprawiłam, dopisałam...