|Rozdział 8|

 "Krok w tył"

Oddychałam bardzo miarowo. Starałam się uspokoić swoje nerwy, spoglądałam w lazurowe niebie, piękne i spokojne. Nie zapowiadało nic złego, wręcz przeciwnie - jakby było nowiną szczęśliwych dni. Uśmiechnęłam się pod nosem ze swych ironicznych myśli. "Szczęśliwych jak dla kogo" pomyślałam.

Modliłam się by Naruto nie znalazł mych ciężko zdobytych ziół. Jego powrót i poczucie swobody w tym domu zaczynają mnie przerażać. Prawie nakrył mnie, gdy chciałam zrobić napar. Na szczęście usłyszałam jego ciężkie i powolne kroki, a także płytki, szeleszczący oddech. Szybko ukryłam zioła w szafce z herbatami i ziołami leczniczymi, gdyż nigdy tam nie zagląda, a przy okazji wyciągnęłam pierwszą lepszą herbatę dla niepoznaki. Spoglądałam w niebie, jedno dobre że mogłam to schować, ponieważ nie wiem kiedy znów udałoby mi się wymknąć niepostrzeżenie. A zrobić i wypić to mogę zawsze. Zagryzłam wargę. Słońce wstawało, ale pogoda robiła się coraz bardziej jesienno-zimowa. Gdzie to lato, ostatnie i drogie memu sercu  z moją córką. Czemu nie mogło wiecznie trwać? Samotna łza spłynęła mi po policzku, ale szybko ją starłam. Postanowiłam! Muszę popytać Uzumakiego i jak najszybciej to wypić, najlepiej muszę znaleźć czas aby nikt nie zbudził mnie z letargu. Chociaż równie dobrze to może nie zadziałać, albo zadziała z opóźnionym tempem. Mimo wszystko muszę coś zrobić, bo inaczej mogę utracić ten dzień na zawsze, a Sasuke nigdy więcej do mnie nie wróci.

-Sasuke-kun, gdzie jesteś… - szepnęłam zrozpaczona, tak bardzo potrzebowałam jego pomocy.

„Leżałam na podłodze, a nogi miałam na ścianie. Czułam się wniebowzięta, czułam że zaczyna coś do mnie coraz to cieplejsze uczucia, a to powoduję moją euforię. Mogłabym nazwać się zwycięzcą, gdyż każdy objaw zainteresowania z jego strony za wygraną mała bitewkę. Przyjrzałam się jego twarzy.

-Co robisz, Sasuke-kun? – zapytałam przewracając się na brzuch, machałam swobodnie nogami, a jego biała koszula zakrywała tylko połowę moich ud. Uśmiechnęłam się do niego figlarnie, czując jego wzrok na sobie, co szczególnie mnie uradowało.

-Czytam –odparł wyrywając się z letargu. – Czy musisz się mi przyglądać jak taka sroka? –zakpił. Zaśmiałam się wesoło, a w odpowiedzi tylko pokiwałam głową twierdząco. Wiedziałam, że czas naszej schadzki dobiega końca. Westchnęłam.

-Mam już iść? – zapytałam skrywając smutek. Nie spojrzał nawet na mnie, nie odpowiedział. Był już taki, oczywiste pytania nie wymagają odpowiedzi. Wstałam z podłogi z ociąganiem, szybko zrzuciłam jego koszulę przesyconą jego zapachem, a teraz i moim. Ubrałam się, związałam włosy w niedbałą kitkę. – Idę –szepnęła trochę nieśmiało. Gdy przechodziłam obok niego złapał mnie za dłoń, nigdy tego nie robił. Spojrzałam na niego zdziwiona, ale on siedział, a jego twarz wyrażała tylko spokój.

-Musisz wytrzymać – powiedział i ścisnął delikatnie przegub ręki. – Do ślubu  - nie mogłam rozgryźć tonu w jakim to powiedział. Serce jednak zaczęło kołatać mi jak oszalałe.

-To..to zaręczyny? –szepnęłam zdezorientowana. Nic, cisza. Wrócił do czytania, a ja na drżących nogach skierowałam się do wyjścia.”

Wzięłam głęboki oddech dodając sobie odwagi. To ma być tylko rozmowa z Naruto, był twoim najdroższym przyjacielem. 

-Bezpodstawnie go oskarżam – resztkami nadziei starałam się przekonać, chwytałam się ostatnich mrzonek jakie mogły mi zostać. Delikatnie rozejrzałam się po salonie, zauważyłam jego blond czuprynę, siedział w fotelu bokiem do kominka i przodem do okna. Najlepiej będzie jak usiądę na kanapę, będę mogła go obserwować, a ciemność pomieszczenie przykryje moją twarz, natomiast ogień, który tlił się by rozgrzać pomieszczenie oświetli mi jego mimikę na tyle bym mogła spostrzec to czego będę szukać. „Sama nie wiem czego szukam” zakpiłam w myślach. 

-Hej – szepnęłam delikatnie, cichutko, co poskutkowało – zwróciłam jego uwagę na swoją osobę. Delikatnie, aczkolwiek kokieteryjnie zakręciłam biodrami. Weszła mi do głowy myśl, że czarne legginsy i obszerna bluza z logiem klanu Uchiha to nie najlepszy strój na podchody kobiece. – Co robisz? –zapytałam siadając na kanapie i tuląc do siebie poduszkę. Mruknął coś, więc tylko przyglądałam się mu trochę jakby od niechcenia, a trochę badawczo.

-Zmęczony jestem – mruknął i popił, chyba pił whisky ale nie jestem pewna. Dziwnie się czułam, bo cisza w jego towarzystwie nie była wcale krępująca, wręcz przeciwnie – dość kojąca.

-Często ostatnio zmęczony jesteś – powiedziałam żartobliwie, co skwitował krótkim spojrzeniem na moją osobę. – Misja była taka ciężka? – zapytałam przejęta. 

-Była bardzo nie przyjemna – mruknął, a w jego głosie wyczułam pogardę, wręcz nienawiść. Przyjrzałam się mu, dopiero teraz zauważyłam, że siedzi w samych czarnych dresowych spodniach. Wyciągnięty na fotelu, a nogi trzymał na podstawionym pufie.  – Ale nie rozmawiajmy o tym – mruknął i przyjrzał się mi pożądliwie. 

-Tak, po co psuć sobie wieczór – dodałam, rozciągnęłam się na kanapie. Zrobiło mi się strasznie przyjemnie w jego towarzystwie. Nagle w mojej głowie przeszła myśl, czy chcę to stracić na rzecz iluzji wspomnień? – Naruto, było dobrze ci z Hinatą? – wypaliłam bez zastanowienia, tak bardzo mnie to ciekawiło.

-To bez znaczenia – spojrzeliśmy sobie w oczy, jego ton był obojętny. Po chwili westchnął zrezygnowany – Było – powiedział, upił łyk trunku – Na początku, ale pod koniec marzyłem byś zajęła jej miejsce – powiedział, był poważny, a także trochę rozgoryczony. Jego twarz wyrażała w pewnym sensie obrzydzenie, tyle emocji w jednym zdaniu. Nabrałam powietrza w płuca by orzeźwić swój umysł.

-Nie martwisz się gdzie ona jest? – zapytałam, drżał mi delikatnie głos, bo to był grząski grunt. – Czy ta misja miała z nią coś wspólnego? – zapytałam.

-Niezbyt.. – zawahał się Uzumaki – Może trochę, ale niezbyt, w kilku procentach – wahał się. Zupełnie nie wiedział, co powiedzieć a mi zaczęły zapalać się w głowie ostrzegawcze lampy.

-Rozumiem – powiedziałam. Czułam na sobie wzrok blondyna, ale uparcie spoglądałam w migoczące płomyki w kominku. 

-A Ty? – nagle zapytał, kątem oka zauważyłam jak jego ciało się napięło. – Chcesz wrócić do czasu, gdy byłaś szczęśliwą mężatką z mężem u boku? – zakpił i upił łyk, za mocno odłożył szklankę na stolik i huk rozległ się po salonie.  Wzdrygnęłam się delikatnie, przełknęłam ślinę. Miałam pustkę w głowie.

-W pewnym sensie to było spełnienie moich marzeń… - czułam wzrok jego błękitnych oczu na sobie, aż włosy stanęły mi dęba. – Może lepiej żebym przestała? – zapytałam cichutko.

-Nie, chcę tego posłuchać – rzekł z wyraźnym przekąsem. Przeczesał ręką swoje gęste włosy, spiął się.

-Więc, to było jak spełnienia marzeń – zaczęłam od początku, ręce mi drżały, nie wiedziałam jak mam to rozegrać. – W końcu ktoś w kim się zauroczyłam od szczenięcych lat, zainteresował się mną. Rozumiesz? – zapytałam zdziwiona tym jak moje życie kiedyś się potoczyło. – To niepozorną Sakurką, która była wielko czoła, stała w cieniu Ino, była słabym ninja, a on się mną zainteresował… - przerwałam by otrzeć jedną mimowolną łzę, która spłynęła mi z oka.  – I w końcu byliśmy małżeństwem, życie nie było jak z bajki – westchnęłam, bardzo chciałam go do siebie przekonać, zdobyć jeszcze większe zaufanie, wydobyć z niego jakieś informacje. – Nie był romantyczny, nie dawał kwiatów, czasem o coś mnie obwiniał, a ja płakałam w kącie, czułam się upokorzona – dodałam ostatecznie. – I wiesz co? – zadałam pytanie retoryczne, chciałam by na mnie spojrzał. Zauważyłam, jak uśmiecha się z przekąsem na ostatnią część wyznania. – A ja głupia nadal bym wskoczyła za niego w ogień – mruknęłam. Nastała cisza, przerywana naszymi oddechami.

-Wiesz co? – zapytał Naruto pewnie siebie. – Byłaś głupia gdy stanęłaś z nim na ślubnym kobiercu – warknął. Przyjrzałam się mu. Nagle się rozluźnił, poczuł pewniej, delikatnie bełkocze. Czyżby alkohol zaczął działać? Przełknęłam ślinę, w końcu dowiem się co mu siedzi w głowie, chociaż trochę. 

-Nie rozumiem –dodałam, wyczuwając, że czeka na reakcję z mojej strony.

-On nigdy by ci nie dał takiego szczęścia jak ja – zakpił. Przetarł ręką oczy, chyba był zmęczony.  – Nigdy nie kochał cię tak jak ja – warknął. Złapał mnie za rękę zbyt mocno, na co aż syknęłam z bólu. Klęczał przede mną z miną zbitego psa. Nie wiem czemu, ale serce mi zadrgało. – Tak naprawdę na waszym ślubie chciałem krzyknąć stanowcze „nie”. Ale nie zrobiłem tego – zaśmiał się ponuro – zamiast tego udawałem najlepszego druhnę tego dupka. – potarł z czułością moje dłonie, a potem obie pocałował. Żołądek skurczył mi się. -  A na swoim ślubie pragnąłem byś to ty, nawet w tej pięknej różowej sukni którą miałaś na sobie, stanęła u mego boku – dodał ochryple. – Tak naprawdę Hinata miała być odskocznią, z którą omylnie się związałem, ale tylko dlatego, że nawet nie wiem kiedy ty się widywałaś z Sasuke, nie mogłem cię obserwować 24 godziny na dobę – mruknął. Położył mi głowę na kolana.

-Czy to dlatego pod twoją nieobecność byłam obserowana?- zapytałam, gardło miałam ściśnięta, a łzy cisnęły mi się z oczu, resztkami sił powstrzymywałam się by nie wypłynęły. Uzumaki znów się spiął, poczułam to, nawet jego żuchwa mocno się spięła, co odejmowało mi urodę. Cisza, aż brzęczała w uszach. – Naruto… - ponagliłam go.

-Muszę to robić dla twojego dobra – powiedział to, ale wyczułam strach. „Boi się mojej reakcji” przemknęło mi przez myśl. – Muszę się troszczyć o ciebie, żebyś znów nie popełniła tego błędu. Zrobiłem to dla nas… - szybko mnie pocałował. Nie zdążyłam zapytać co zrobił, co robił przez te 3 dni dla nas. „Nas” – chciałam krzyczeć, że nie ma nas! Ale zamiast tego zaczęłam się z nim całować, a po policzkach leciały mi łzy, Naruto nie zwracał na to uwagi.  Podniósł mnie z kanapy i niecierpliwym krokiem zaniósł do sypialni, gdzie szybko mnie rozebrał.

Leżałam plecami do Uzumakiego, łzy nadal mi ciekły. Teraz wiem, że czas z nim to był jedną z mrzonek, a moje życie to pisany scenariusz przez ludzi z mojego otoczenia. Wstałam, założyłam szlafrok na nagie ciało. Ruszyłam dyskretnie do kuchni, obejrzałam się przez ramię. Alkohol i seks, zadziałały jak tabletka nasenna, spał jak zabity. Co niezmiernie mnie ucieszyło.  Riaresti zalałam wrzątkiem, odczekałam kilka minut by napar był mocniejszy. W tym czasie biłam się z myślami czy dobrze robię.  Bałam się, bałam się że nie będę w stanie nieść na swych plecach konsekwencji swoich decyzji. 

-Dobrze robisz, Sakura. Nie dałaś się zwieźć – ten głos, szybko odwróciłam się, w ciemności korytarza zobaczyłam kontury postaci, szybko zapaliłam światło, ale nikogo tam nie było. Oddychałam szybko, byłam przerażona.

-Dałabym sobie głowę uciąć, że to był głos Sasuke… - mruknęłam przerażona pod nosem. Złapałam za kubek z naparem, wypiłam jednym haustem.  Ruszyłam na taras, wykopałam maleńki dołek gdzie wrzuciłam zioła. Ziąb był nie do zniesienia, po chwili byłam cała przemarznięta. Szybko zakopałam zgrabiałymi rękoma dołek i przykryłam korą. Umyłam kubek i ruszyłam do kuchni. Nie czułam się dziwnie, nie miałam wizji. Nabrałam się na zielsko, które nie działa. Ciche łkanie wydobyło się z mojej krtani, ale tak naprawdę chciałam wyć, bo koszmar będzie trwać.